استفاده از مواد كامپوزيت طبيعي، بخشي از تكنولوژي بشر از زماني كه اولين بناهاي باستاني، كاه را براي تقويت كردن آجرهاي گلي به كار بردند بوده است. مغولهاي قرن دوازدهم، سلاح هاي پيشرفته اي را نسبت به زمان خودشان با تير و كمان هايي كه كوچكتر و قوي تر از ديگر وسايل مشابه بودند ساختند. اين كمانها سازه هاي كامپوزيني اي بودند كه به وسيله تركيب زردپي احشام (تاندون)، شاخ، خيزران (بامبو) و ابريشم ساخته شده بودند كه با كلوفون طبيعي[1] پيچيده مي شد.اين طراحان سلاح هاي قرن دوازدهم، دقيقاً اصول طراحي كامپوزيت را مي فهميدند. اخيراً بعضي از اين قطعات موزه اي 700 ساله كشيده و آزمون شدند. آنها از نظر قدرت حدود %80 كمانهاي كامپوزيتي مدرن بودند. در اواخر دهه 1800، سازندگان كانو قايق هاي باريك و بدون بادبان و سكان، تجربه مي كردند كه با چسباندن لايه هاي كاغذ محكم كرافت[2] با نوعي لاك به نام شلاك[3]، لايه گذاري كاغذي را تشكيل مي دهند.
فهرست مطالب
عنوان صفحه
1- فصل اول: مقدمه ……………………………………………………………………………………………………… 1
2- فصل دوم: مروري بر منابع ……………………………………………………………………………………… 4